Het Paard van Troje ontvangt de Fun Lovin' Criminals, vrijdagavond 19 maart 2010. En ik was daar uiteraard bij.
Zelden iemand gezien die zo tevreden is met zichzelf als zanger Huey, en die er ook nog mee wegkomt. Eigenlijk geldt dat voor alle drie de heren. Zelfs drummer Frank (“the Rhythm Master”) – met zijn 150kg niet de meeste lichamelijke aantrekkingskracht van het trio – heeft een uitstraling die voor menig groupie voldoende is om zich als uitgehongerde carnivoor op zijn hoeveelheid vlees te werpen. Het zware stemgeluid van Huey verhoogt het vochtigheidsgehalte in de zaal nog meer, en dat weet ‘ie. Een ode aan Barry White – de meester – is dan ook terecht en volkomen logisch.
Muzikaal gezien lijkt het allemaal wel veel op elkaar, maar dat maakt niet uit want het is ook allemaal goed. Het gelikte en strakke van het optreden doet wel wat af aan spontaniteit en binding met het publiek, maar hee, het zijn performers uit New York, show moet gelikt en strak.
De voorliefde voor het maffiathema: ik geloof het allemaal niet zo dat ik naar drie muzikale maffiosi zit te kijken. Feit blijft wel dat de heren alle schijn ophouden: ze bezitten ze onder meer een transportbedrijf, een afvalverwerkend bedrijf, enkele bars en een pub in Dublin. En ja, als je eenmaal in de waste management business zit... Het tweede regelmatig terugkerende thema is drugs. No doubt about that. “We love coming here!” schreeuwt Huey, om vervolgens “Smoke ’m” in te zetten. Stem daarom vooral niet op voorstanders van een strenger drugsbeleid, voor je het weet komen ze niet meer.
Afijn, het maakt ook allemaal niet zo veel uit. Het zijn patsers, wat niemand hen kwalijk neemt. En ze maken daarbij ook nog erg chille muziek.
Muzikaal gezien lijkt het allemaal wel veel op elkaar, maar dat maakt niet uit want het is ook allemaal goed. Het gelikte en strakke van het optreden doet wel wat af aan spontaniteit en binding met het publiek, maar hee, het zijn performers uit New York, show moet gelikt en strak.
De voorliefde voor het maffiathema: ik geloof het allemaal niet zo dat ik naar drie muzikale maffiosi zit te kijken. Feit blijft wel dat de heren alle schijn ophouden: ze bezitten ze onder meer een transportbedrijf, een afvalverwerkend bedrijf, enkele bars en een pub in Dublin. En ja, als je eenmaal in de waste management business zit... Het tweede regelmatig terugkerende thema is drugs. No doubt about that. “We love coming here!” schreeuwt Huey, om vervolgens “Smoke ’m” in te zetten. Stem daarom vooral niet op voorstanders van een strenger drugsbeleid, voor je het weet komen ze niet meer.
Afijn, het maakt ook allemaal niet zo veel uit. Het zijn patsers, wat niemand hen kwalijk neemt. En ze maken daarbij ook nog erg chille muziek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten