Marken is het nieuwe Londen

Er is eigenlijk al veel te veel over gezegd en geschreven. Mijn hersenen zijn weer overdadig gevoed met nutteloze feiten over vulkanen, aswolken, asdeeltjes, vliegtuigmotoren, IJsland, zonsopgangen en -ondergangen, vliegroutes en samenzweringstheorieen die voorgaande trefwoorden combineren. Maar als ervaringsdeskundige kan ik het niet laten om ook mijn verhaal wereldkundig te maken.

Half drie, donderdagmiddag. Nieuws. Schiphol wellicht dicht? Fuck. Onze vlucht naar Londen: 20.10 vanaf Rotterdam. Zal dat dan ook niet..? Nee, telefonisch contact met de luchthaven leert dat ook dat niet zal. Fuck. Geen Londen. In potentie een briljant weekend: heerlijk weer, goede feesten, goede slaapplek. Maar IJsland weet zich nog minder populair te maken met hun eigen versie van Mount Doom.

Wat dan? Als de natuur je niet ver weg laat gaan, moet je het dichterbij zoeken, zo dachten wij. En omdat dat oud-Hollands klinkt, gingen we ook oud-Hollands. Een poldertour! Heerlijk vis gegeten bij Vis in Hoorn. Een verlaten kaasmarkt in Edam. Jan Smit en veel Japanners in Volendam. EUR 5,20 om Marken binnen te mogen (inclusief parkeren, dat wel). Wit pils in de zon op een terras in Haarlem. Ik was er nog nooit geweest. En ik zal er ook wel weer een tijd niet komen. Want zoals je in Zuidoost-Azie wel eens tempelmoe kan worden, kan je in Nederland poldermoe worden. Desanlniettemin: een waardig plan B voor een weekend Londen. Ik was toerist in Nederland. En het t-shirt kocht ik in Bataviastad.


Tulpen uit Hoorn, door mijn cameralens.


Eenzame kaasjongen in Edam, door mijn cameralens.


Volgzame schapen op een brug in Marken, door mijn cameralens.


Marken in April, door mijn cameralens.

We kunnen weer

Geen cruiseterminal. Hopelijk wel een nekschot voor degene die dat idiote business plan ooit heeft bedacht. Sinds 1 april is het Zuiderstrand gewoon weer open voor de beste strandtenten van Den Haag. Zoals het hoort. Vandaag was het er prachtig. Dus waren wij daar. Zoals het hoort.

Freek

Freek de Jonge heeft een nieuwe CD en daarom trad hij afgelopen zondag op in de Haagse poptempel. We waren benieuwd. Bij binnenkomst kregen we de eerste verrassing. Stoelen. In het Paard. Van Troje. Odysseus en zijn maten zouden zich schamen. Nadere inspectie van de zaal maakte het wel wat logischer: we brachten de gemiddelde leeftijd met 37 jaar naar beneden. Freek ging er zelf ook regelmatig bij zitten. Toch wel passend dus. Wij bleven overigens staan. Aan de bar. Die dicht was. Los daarvan: intense show. De man straalt leven uit alsof hij er zelf te veel van heeft. De songs zijn tekstueel en muzikaal goed. De toetsenist leek zo uit de Josti-band gestapt ("Hallo, ik ben Jos Tiband.") maar speelde desalniettemin strak. Freek zingt over helden als Ramses en Armand (u kent hem wel van "Ben ik te min" en het minder mainstraim "Blommenkinders, gooi die stiletto's weg"). Ook over ouderdom, jeugd en eenzaamheid. En over liefde. Hella doet het licht en geluid. En luistert hoe haar man haar rechtstreeks, en plein publique vol overgave de liefde verklaart, zijn bestaan dankt aan haar. Ontroerend. Ook voor het staande publiek. Het nummer samen met Hella (Freek op gitaar, Hella op viool) is minder strak gespeeld maar hij geniet om met zijn chick op te treden. Rock & roll? Nee. Freek is ook niet echt rock & roll. Freek heeft teksten als "In de liefde lost alles op". En dat is natuurlijk ook zo. Tussendoor maakt hij grappen. Over Twitter en Sven Kramer. Het was een avond zonder pils in de poptempel. En we hebben genoten.