Freek de Jonge heeft een nieuwe CD en daarom trad hij afgelopen zondag op in de Haagse poptempel. We waren benieuwd. Bij binnenkomst kregen we de eerste verrassing. Stoelen. In het Paard. Van Troje. Odysseus en zijn maten zouden zich schamen. Nadere inspectie van de zaal maakte het wel wat logischer: we brachten de gemiddelde leeftijd met 37 jaar naar beneden. Freek ging er zelf ook regelmatig bij zitten. Toch wel passend dus. Wij bleven overigens staan. Aan de bar. Die dicht was. Los daarvan: intense show. De man straalt leven uit alsof hij er zelf te veel van heeft. De songs zijn tekstueel en muzikaal goed. De toetsenist leek zo uit de Josti-band gestapt ("Hallo, ik ben Jos Tiband.") maar speelde desalniettemin strak. Freek zingt over helden als Ramses en Armand (u kent hem wel van "Ben ik te min" en het minder mainstraim "Blommenkinders, gooi die stiletto's weg"). Ook over ouderdom, jeugd en eenzaamheid. En over liefde. Hella doet het licht en geluid. En luistert hoe haar man haar rechtstreeks, en plein publique vol overgave de liefde verklaart, zijn bestaan dankt aan haar. Ontroerend. Ook voor het staande publiek. Het nummer samen met Hella (Freek op gitaar, Hella op viool) is minder strak gespeeld maar hij geniet om met zijn chick op te treden. Rock & roll? Nee. Freek is ook niet echt rock & roll. Freek heeft teksten als "In de liefde lost alles op". En dat is natuurlijk ook zo. Tussendoor maakt hij grappen. Over Twitter en Sven Kramer. Het was een avond zonder pils in de poptempel. En we hebben genoten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten