Karl Nostradamus

Ik ben geen commi, maar mijn illustere naamgenoot had eng voorspellende gaven...

"The owners of capital will stimulate the working class to buy more andmore of expensive goods, houses and technology, pushing them to take moreand more expensive credits, until their debt becomes unbearable. The unpaiddebt will lead to bankruptcy of banks, which will have to be nationalized,and State will have to take the road which will eventually lead tocommunism."

Karl Marx, Das Kapital, 1867++

Vergeten juweeltjes

Soms waait er in een keer een deur open in je hoofd waardoor opgesloten herinneringen vrij komen in je bewustzijn. Meestal met een aanleiding, zo denken moderen consequentialistisch ingestoken psychologen.

Ik hoorde net "Spectacular Girl", de nieuwe single van Eels. Mooie plaat. Nader onderzoek leerde mij dat op 23 augustus het nieuwe album van Eels uitkomt, "Tomorrow Morning". Frontman van Eels is "E", a.k.a. Mark Oliver Everett. Hoewel hij zelf soms beweert dat E voor "Enormous" staat, is de meest plausibele uitleg dat zijn vrienden hem vroeger bij de eerste letter van zijn achternaam noemden, om hem te onderscheiden van een andere Mark in de groep. Die was waarschijnlijk eerder, ouder, cooler... Hoe dan ook, voor Eels werd opgericht maakte E solo muziek.

Ik herinner met een optreden in Nederland van Eels waarbij E alleen met een heel klein pianootje een briljant nummer speelde. Toen vansokkenblazend goed. Nooit kunnen vinden daarna. Weggezakt maar niet vergeten. Vandaag toch gevonden. Het nummer heet "A Most Unpleasant Man", is niet te vinden op I-tunes maar gelukkig wel op YouTube. Dus, 23 augustus 2010: Eels - Tomorrow Morning.

The silver surfer

Foto door mijn camera (KN 2010)

Gewoon, in Scheveningen.

Rokjesdag hits

Er is al heel veel geschreven over Rokjesdag, maar dat wil niet zeggen dat dat ook genoeg is. Rokjesdag blijft namelijk fantastisch. 22 april is er een georganiseerde Rokjesdag geweest, wat natuurlijk een farce is. Wanneer het dit jaar echt Rokjesdag was weet ik eerlijk gezegd niet. Wat ik wel weet is dat ik met volle teugen geniet van de post-Rokjesdag periode waarin we nu leven. De legging - die met zijn grootste revival sinds de jaren '80 bezig is - gooide lang roet in het eten. Rokjes kwamen te vroeg maar zonder blote benen. Daarna bleven de leggings veel te lang aan. Maar dat is nu echt geen optie meer. Het Rokjesseizoen is weer in volle glorie aangebroken.

Je kunt je afvragen: welke muziek past er bij Rokjesdag? Je zou je ook kunnen afvragen waarom het wel roepen is en riep, maar niet poepen en piep, maar dat past minder in de context van deze blog. Meerdere mensen hebben zich over het muzikale vraagstuk inzake Rokjesdag gebogen. En ik nu dus ook. Mijn voorlopige top 10:

1. It ain't over 'till it's over - Lenny Kravitz

2. Dancing in the moonlight - Van Morrison

3. Another day - Jamie Lidell

4. Be my baby - Vanessa Paradis

5. California Soul - Marlena Shaw

6. Groovin' - The Rascals

7. I heard it through the grapevine - Marvin Gaye

8. Summer sun - Saint Germain

9. Ce matin la - Air

10. No rain - Blind Melon

Marken is het nieuwe Londen

Er is eigenlijk al veel te veel over gezegd en geschreven. Mijn hersenen zijn weer overdadig gevoed met nutteloze feiten over vulkanen, aswolken, asdeeltjes, vliegtuigmotoren, IJsland, zonsopgangen en -ondergangen, vliegroutes en samenzweringstheorieen die voorgaande trefwoorden combineren. Maar als ervaringsdeskundige kan ik het niet laten om ook mijn verhaal wereldkundig te maken.

Half drie, donderdagmiddag. Nieuws. Schiphol wellicht dicht? Fuck. Onze vlucht naar Londen: 20.10 vanaf Rotterdam. Zal dat dan ook niet..? Nee, telefonisch contact met de luchthaven leert dat ook dat niet zal. Fuck. Geen Londen. In potentie een briljant weekend: heerlijk weer, goede feesten, goede slaapplek. Maar IJsland weet zich nog minder populair te maken met hun eigen versie van Mount Doom.

Wat dan? Als de natuur je niet ver weg laat gaan, moet je het dichterbij zoeken, zo dachten wij. En omdat dat oud-Hollands klinkt, gingen we ook oud-Hollands. Een poldertour! Heerlijk vis gegeten bij Vis in Hoorn. Een verlaten kaasmarkt in Edam. Jan Smit en veel Japanners in Volendam. EUR 5,20 om Marken binnen te mogen (inclusief parkeren, dat wel). Wit pils in de zon op een terras in Haarlem. Ik was er nog nooit geweest. En ik zal er ook wel weer een tijd niet komen. Want zoals je in Zuidoost-Azie wel eens tempelmoe kan worden, kan je in Nederland poldermoe worden. Desanlniettemin: een waardig plan B voor een weekend Londen. Ik was toerist in Nederland. En het t-shirt kocht ik in Bataviastad.


Tulpen uit Hoorn, door mijn cameralens.


Eenzame kaasjongen in Edam, door mijn cameralens.


Volgzame schapen op een brug in Marken, door mijn cameralens.


Marken in April, door mijn cameralens.

We kunnen weer

Geen cruiseterminal. Hopelijk wel een nekschot voor degene die dat idiote business plan ooit heeft bedacht. Sinds 1 april is het Zuiderstrand gewoon weer open voor de beste strandtenten van Den Haag. Zoals het hoort. Vandaag was het er prachtig. Dus waren wij daar. Zoals het hoort.

Freek

Freek de Jonge heeft een nieuwe CD en daarom trad hij afgelopen zondag op in de Haagse poptempel. We waren benieuwd. Bij binnenkomst kregen we de eerste verrassing. Stoelen. In het Paard. Van Troje. Odysseus en zijn maten zouden zich schamen. Nadere inspectie van de zaal maakte het wel wat logischer: we brachten de gemiddelde leeftijd met 37 jaar naar beneden. Freek ging er zelf ook regelmatig bij zitten. Toch wel passend dus. Wij bleven overigens staan. Aan de bar. Die dicht was. Los daarvan: intense show. De man straalt leven uit alsof hij er zelf te veel van heeft. De songs zijn tekstueel en muzikaal goed. De toetsenist leek zo uit de Josti-band gestapt ("Hallo, ik ben Jos Tiband.") maar speelde desalniettemin strak. Freek zingt over helden als Ramses en Armand (u kent hem wel van "Ben ik te min" en het minder mainstraim "Blommenkinders, gooi die stiletto's weg"). Ook over ouderdom, jeugd en eenzaamheid. En over liefde. Hella doet het licht en geluid. En luistert hoe haar man haar rechtstreeks, en plein publique vol overgave de liefde verklaart, zijn bestaan dankt aan haar. Ontroerend. Ook voor het staande publiek. Het nummer samen met Hella (Freek op gitaar, Hella op viool) is minder strak gespeeld maar hij geniet om met zijn chick op te treden. Rock & roll? Nee. Freek is ook niet echt rock & roll. Freek heeft teksten als "In de liefde lost alles op". En dat is natuurlijk ook zo. Tussendoor maakt hij grappen. Over Twitter en Sven Kramer. Het was een avond zonder pils in de poptempel. En we hebben genoten.

Een wereld van wijn

Wanneer Pathé adverteert met een avond “Wine, Food, Film” hoef je geen volleerd socioloog te zijn om een inschatting te maken van de gemiddelde bezoeker. Paar kenmerken: 35+, Gooisch, overgewicht, corduroy, bootschoen, parels, bovengemiddeld inkomen, grote bek. En veelal nul verstand van wijn. Die inschatting klopte. Zoals vaak is het dan fijn om de anomalie te zijn (jaja, los van het overgewicht).

We werden gisteren ontvangen in Maxime, de nieuwe brasserie / restaurant van Pathé, spin-off van het succes van Callas. Na twee aardige wijn-spijs combinaties werden we verzocht naar de filmzaal te gaan. Inclusief een glas wijn uiteraard. Er was eerst gebral van de aanwezige Hagenaren. Er was ook vooral de heze inhoudsloze stem van de Gooische botox-trol achter me. Toen ik dat eenmaal leerde negeren kon ik dan toch doen waarvoor ik gekomen was: Mondovino kijken. Eindelijk. Het mag ook wel, 6 jaar na de première.

John Nossiter bedoelde zijn documentaire als aanklacht tegen de globalisering van de wijnindustrie. Het resultaat na 3 jaar filmen op 3 continenten heeft meer weg van een maffia-epos: een verhaal van meer dan 2 uur over verschillende rijke wijnfamilies met hun vetes, intriges en liefdes over en weer en tussen de verschillende generaties. De mening van de filmmaker is duidelijk: hij wil het “persoonlijke en natuurlijke” in wijn behouden en verzet zich tegen “McDonaldisering”: standaardisering van processen door menselijk ingrijpen die voor een herkenbare, consistente smaak en kwaliteit moet zorgen. Hij brengt het goed: de kleine wijnboer in het Zuid-Franse Aniane – die zich als David tegen Goliath verzet tegen de komst van de Mondavi’s uit de VS – wordt vele malen sympathieker in beeld gebracht dan zijn opponenten.

Ben ik het met hem eens? Niet perse. Ja, wijn is een prachtig, romantisch product dat mooier wordt als de maker in balans is met de natuur en zo uniciteit behoudt. Net als kaas, fruit en nog veel meer levensmiddelen. Mag je daarom geen marketing en moderne bedrijfsvoering en vinificatietechnieken toepassen? Dat geloof ik niet. Werd er vroeger alleen maar goede wijn gemaakt? Nee. Net als nu. De wijnmarkt zal toegaan naar een verdeling waarbij ca. 80% voor de massa is en 20% de “premium” tot “icon” klassen representeren voor de upscale markt. De dynamiek van vraag en aanbod gold vroeger niet anders dan nu en prijzen waren en zijn niet puur een afspiegeling van alleen kwaliteit. Negeren dat de wereld “kleiner” is geworden in het proces wat we globalisering noemen is kortzichtig. Wat wel steekt is smaakvervlakking. Een wijnboer die zijn product aanpast om meer Parkerpunten te krijgen. Één flying winemaker die het gros van ’s werelds topwijnen behandelt. En niet doen betekent financiële zelfmoord: je verkoopt minder. Het waardeketen van hoogwaardige wijn heeft een schakel erbij gekregen met enorm veel macht: een handvol “kwaliteitskeurmerken” van met name Robert Parker en The Wine Spectator die erg bepalend zijn voor prijs en afzet. Wat mij verbaast is dat het zo ver heeft kunnen komen. Waarom luistert de wereld naar één man? Omdat hij begrijpelijk praat waarschijnlijk. Wanneer een wijn wordt omschreven als “ “ laat dat veel ruimte open voor eigen interpretatie (als je het al begrijpt). Dat hij 96 van de 100 punten krijgt niet. Oplossing is een “objectiever” gekwantificeerd waardeoordeel, opgesteld door een bredere organisatie. Wijnkenners aller landen verenigt u zou ik zeggen. Vooralsnog zijn die alleen veel te veel met hun eigen ego bezig.

Vind ik het een goede documentaire? Ja. Volmondig ja. Het is prachtig gefilmd en Nossiter heeft de gave om achtergrondelementen op dusdanige wijze te betrekken bij het onderwerp dat alles heerlijk gerelativeerd wordt. Voorbeelden zijn de schetenlatende bulldog van Robert Parker, het spiegelbureau van Michel Rolland en de huishoudster van Lodovico Antinori. Prachtige elementen die het karakter van de persoon in kwestie versterken, soms tegen het karikaturiserende aan. De hele documentaire is met één camera gefilmd, meer dan de helft van de tijd bediend door Nossiter met de camera in zijn zij terwijl hij in gesprek is met het onderwerp.

Goed begin van de week. Tip voor liefhebbers van romantiek, kleinschaligheid, duurzaamheid en wijn: www.vinovero.nl. Daar doen ze niet aan Parker-punten.

Stick 'm up punk...

Het Paard van Troje ontvangt de Fun Lovin' Criminals, vrijdagavond 19 maart 2010. En ik was daar uiteraard bij.

Zelden iemand gezien die zo tevreden is met zichzelf als zanger Huey, en die er ook nog mee wegkomt. Eigenlijk geldt dat voor alle drie de heren. Zelfs drummer Frank (“the Rhythm Master”) – met zijn 150kg niet de meeste lichamelijke aantrekkingskracht van het trio – heeft een uitstraling die voor menig groupie voldoende is om zich als uitgehongerde carnivoor op zijn hoeveelheid vlees te werpen. Het zware stemgeluid van Huey verhoogt het vochtigheidsgehalte in de zaal nog meer, en dat weet ‘ie. Een ode aan Barry White – de meester – is dan ook terecht en volkomen logisch.

Muzikaal gezien lijkt het allemaal wel veel op elkaar, maar dat maakt niet uit want het is ook allemaal goed. Het gelikte en strakke van het optreden doet wel wat af aan spontaniteit en binding met het publiek, maar hee, het zijn performers uit New York, show moet gelikt en strak.

De voorliefde voor het maffiathema: ik geloof het allemaal niet zo dat ik naar drie muzikale maffiosi zit te kijken. Feit blijft wel dat de heren alle schijn ophouden: ze bezitten ze onder meer een transportbedrijf, een afvalverwerkend bedrijf, enkele bars en een pub in Dublin. En ja, als je eenmaal in de waste management business zit... Het tweede regelmatig terugkerende thema is drugs. No doubt about that. “We love coming here!” schreeuwt Huey, om vervolgens “Smoke ’m” in te zetten. Stem daarom vooral niet op voorstanders van een strenger drugsbeleid, voor je het weet komen ze niet meer.

Afijn, het maakt ook allemaal niet zo veel uit. Het zijn patsers, wat niemand hen kwalijk neemt. En ze maken daarbij ook nog erg chille muziek.

De triomf van de cooperatie aan een paal genageld

De Euromast is waarschijnlijk het lelijkste gebouw van Nederland (mischien met uitzondering van de Amsterdam ArenA). Het park waarin hij staat is allesbehalve lelijk. Combineer dat met wat gesponsored cooperatief gedachtegoed en dan valt het eigenlijk best mee.

Paul als gier

Paul McCartney zat bijna in Them Crooked Vultures. Toen ik het las dacht ik eerst aan een grap. Een slechte, want ik moest er niet om lachen. 'Tuurlijk, het blijft een Beatle, maar ik zie Paul niet naast Josh Homme staan bassen terwijl deze "No one loves me & neither do I" scandeert. Paul denkt dan "Jawel Josh, love is all around, voel die liefde nou!". Dat gaat niet werken. TCV is realistisch donker met een scherp randje, Paul is zacht roze. Ok, ze hebben wel een andere oude man gestrikt (John Paul Jones), maar die zat dan weer bij Led Zeppelin. Meer gilrock dan Yellow Submarine.

Het idee ontstond bij Paul na een etentje met Dave Grohl, die toen zijn plannen voor TCV deelde. Paul belde Dave daarna. Ik kan me het gesprek voorstellen.

"Met Dave."
"Dave, Paul hier, hai."
Paul? Fuck, een Beatle. Respect. "Uhm.. hi!"
"Dave, dat project van je, met die gieren.."
"Gieren? Die kromme?" Fuck, hoe weet hij dat? Oh ja, eten, whiskey, etc.. Right.
"Die ja. Zeg, heb je al een bassist?"
Fuckfuckfuckerdefuck! "Uhm, ja! Net! Shit zeg, ja sorry, net compleet!"
"Oh. Jammer, was een leuk project geweest samen. Wie heb je?"
Goede vraag. "Uhm, kan ik nog niet zeggen Paul, wordt een marketing gimmick, je kent het. We houden het zo lang mogelijk geheim."
"Ah ok, ja dat probeerden wij ook wel, lastig hoor, ik weet nog wel..."
...

Klik

"John Paul Jones."
"John, met Dave. Luister, wat doe je komend jaar?"
...

Zoiets. Paul bij TCV. Imagine. Weet je trouwens waarom The Beatles nooit kaartten op tournee? Paul McKaartnie. Ja klopt, ik kom uit Brabant.

De zon komt op en gaat onder

"At the dawn of the fifth day, look to the East for my coming." sprak Gandalf al eens. Hoewel Sinterklaas voorbij is en bij mij een witte baard ontbreekt, heb ik dit blog nu al 5 jaar geleden aangemaakt. Hoogste tijd om er ook eens berichten op te plaatsen, zou je zeggen.

Doel van het blog? Foto's tonen, gedachten digitaliseren, dat soort zaken. Het wordt mij vast ook allemaal duidelijker als ik er eenmaal mee bezig ben. Je maakt tenslotte een weg door hem te gaan. Maar genoeg meta-bloggeriaans geneuzel. Een zonsopgang leek me wel toepasselijk als eerste bericht. Look to the East en hieronder.


Dahab, Egypte. Prima overwinteren. Zon kruipt achter de bergen van Saudi-Arabie omhoog. Doet 'ie zomaar, elke dag.


En omdat een dag nou eenmaal ook eindigt: een zonsondergang. Afgelopen weken was het koud in Nederland, wat mooie plaatjes oplevert. Het strand bij Kijkduin heeft er zelden mooier bijgelegen (en zo rustig ook!). De havenindustrie van Hoek van Holland doet apocalyptisch aan. Is het overigens niet. Slaap warm.